Tarzan en de Vuren van Tohr
door Edgar Rice Burroughs
(4)
10. Aller ogen waren gericht op het
vreselijke gelaat, waarop Janette de aandacht had gevestigd.
Het flikkerende licht van het kampvuur liet een reusachtig
gedrocht zien en door het gebladerte trad een reus naar
voren — sterk en gespierd.
Het saffraankleurige schepsel trad langzaam en voorzichtig naderbij. Kleine rode ogen, die strak op Janette gevestigd waren, glinsterden duivels onder de zware, borstelige wenkbrauwen. In zijn ene hand had hij een zware knots, in zijn andere een speer met een koperen punt. "Het lijkt de duivel zelf wel," fluisterde Perry O'Rourke ademloos. Op het geluid van zijn stem bleef het monster staan en keek naar den spreker. Tarzan deed zwijgend enkele stappen voorwaarts. "Schiet, Perry!" zei Majoor Burton zacht. "Dat wezen lijkt me vreselijk gevaarlijk toe." — "Niet schieten, laat het maar aan Tarzan over," raadde d'Arnot aan. Op hetzelfde ogenblik eindigde hij in een kreet: "Tarzan! Pas op! Die speer —" Voordat hij zijn waarschuwing beëindigd had, sprong het monster naar voren en wierp zijn speer naar Tarzan toe.
Het saffraankleurige schepsel trad langzaam en voorzichtig naderbij. Kleine rode ogen, die strak op Janette gevestigd waren, glinsterden duivels onder de zware, borstelige wenkbrauwen. In zijn ene hand had hij een zware knots, in zijn andere een speer met een koperen punt. "Het lijkt de duivel zelf wel," fluisterde Perry O'Rourke ademloos. Op het geluid van zijn stem bleef het monster staan en keek naar den spreker. Tarzan deed zwijgend enkele stappen voorwaarts. "Schiet, Perry!" zei Majoor Burton zacht. "Dat wezen lijkt me vreselijk gevaarlijk toe." — "Niet schieten, laat het maar aan Tarzan over," raadde d'Arnot aan. Op hetzelfde ogenblik eindigde hij in een kreet: "Tarzan! Pas op! Die speer —" Voordat hij zijn waarschuwing beëindigd had, sprong het monster naar voren en wierp zijn speer naar Tarzan toe.
11. Toen het reusachtige monster de
speer wegwierp, liet Tarzan zich op de grond vallen alsof
een reusachtige vuist hem had neergeveld. De dodelijke speer
vloog, zonder hem kwaad te berokkenen, over zijn schouder.
Zonder stil te houden, stormde het monster naar voren en
zwaaide zijn knots boven Tarzan's hoofd. Vlug als een
bliksemflits rolde Tarzan opzij. Hij stak zijn hand uit en
greep den reus bij zijn enkel. Met een wild gebrul viel deze
op zijn knieën. Voordat hij tijd had om op te staan, was
Tarzan op zijn rug gesprongen. Een bronzen arm werd om de
gele nek geslagen. Het monster stak zijn armen in de hoogte
en trachtte zijn aanvaller vast te grijpen. Tarzan begreep,
dat hij moest doden of zelf gedood zou worden. Met een ruk
trok zijn arm het kale hoofd achterover, terwijl hij met
zijn rechterhand zijn mes in de dikke hals stak. Het monster
zakte levenloos ineen. Tarzan sprong op. Hij wierp het hoofd
in den nek en uit zijn keel klonk de overwinningskreet van
de grote apen. Toen de echo verstorven was, ging hij naar
het gezelschap terug. "We zijn nog niet veilig, want
mogelijk houdt zich hier een heele troep van deze wezens
op," zei hij ernstig.
12. Toen Tarzan veronderstelde, dat de
gele reus, die hij juist gedood had, misschien een lid van
een hele troep was, werd Majoor Burton ongerust. "Wat moeten
we doen? We hebben geweren en we kunnen wel korte tijd tegen
hen vechten, maar tenslotte worden we toch gedood of
gevangen genomen." "We zullen in de bomen blijven totdat ik
de omgeving heb verkend," antwoordde Tarzan. De mond van
Majoor Burton ging open van verbazing, maar Tarzan
verknoeide geen tijd met het geven van uitleggingen. In
plaats daarvan beval hij: "Volg me!" Zijn toon was zo, dat
men hem gehoorzaamde en de kleine groep bleef vlak achter
hem. Een halve kilometer van het kamp verwijderd hield hij
stil en verzocht zijn beschermelingen te wachten, terwijl
hij zelf geruime tijd in de bomen bezig was, waar hij
stevige takken in elkaar vlocht. Daarna hielp hij zijn
vrienden een voor een in de bomen, waar zij rustig konden
blijven zitten. Toen verliet Tarzan hen. Hij doorkruiste de
jungle in brede kringen en keek naar enig teken van zijn
vijanden. Eindelijk keerde hij naar het kamp terug, waar hij
het gele gedrocht gedood had. Hij keek naar beneden, doch
wreef ongelovig zijn ogen uit. Het lichaam was verdwenen —
weg, als iets spookachtigs opgelost.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.