De Schatten van Opar
van Edgar Rice Burroughs

En dus zweeft er een reusachtig figuur achter de Abessijnen aan, als deze hun reis naar het zuiden vervolgen...

Zelfs Tarzan waagt het niet te proberen zijn vijand aan een troep gewapende ruiters te ontrukken... Hij weet dat hij geduldig moet afwachten... Wachten op zijn kans...

Nog twee dagmarsen, kapitein, dan zijn we er! Dan zal het goud van u zijn!

En twee dagen later komen ze bij een verkoolde puinhoop... Als Tarzan daar om zich heen kijkt, worden er vage flarden van herinneringen in hem wakker en wordt hij bevangen door een vreemd gevoel van heimwee!

Bij de trieste puinhoop van wat eens Tarzan's landgoed was, houden ze stil...

DAAR heb ik ze de goudstaven zien begraven... en niet erg diep!

Dat zullen we gauw weten! Haal speren en delf!

Hij vraagt zich af of die mannen daar vroeger misschien voedsel begraven hebben, dat ze nu weer komen ophalen...

Als u het spul vindt, zult u toch zorgen dat ik veilig over de grens kom, kapitein Mourak?

Ja! Maar als het er NIET ligt, zullen we je levend villen!

Plotseling herinnert Tarzan zich hoe hij zijn mooie steentjes begroef en hoe ze gestolen werden! Misschien graven deze TARMANGANI ook op eigendommen van iemand anders...

Even later komt er een vies geel voorwerp te voorschijn...

Het is GOUD, kapitein!

Geef hier! En blijf graven! Er moet nog meer zijn!

Eindelijk ligt er een hele stapel goudstaven op de grond! Abdoel Mourak raakt helemaal in extase en begint vol hebzucht de staven te liefkozen...

Ik ben rijk! Ieder krijgt zijn deel!

Waar heb ik die dingen eerder gezien? Wat zijn het? Waarom zijn die Tarmangani er zo geweldig blij mee?

Langzaam, eerst heel wazig, dan steeds helderder begint het bij hem te dagen hoe de Waziri die gele dingen begroeven...

RAK! GOMANGANI hebben die dingen hier begraven!