home

Tarzan van de Apen
door Edgar Rice Burroughs

(20)


58. "Tarzan". Jane moest het hardop zeggen. De ogen boven haar keken haar verheugd aan. "Ja, ik ben het, Tarzan — uit de wildernis om je te halen — jij, die van me weggevlucht bent," voegde hij er zacht aan toe. Ze waren nu buiten het bereik van de vlammen gekomen. De wind was gedraaid. Het vuur verminderde vanzelf, hij droeg haar naar zijn wagen.... zacht, zwijgend reden zij naar het kamp. Plotseling riep ze uit: "O, Tarzan, waarom ben je teruggekomen?" "Omdat ik je liefheb," antwoordde hij gelukkig. "Je moet mijn vrouw worden".... Jane verborg haar gezicht in de handen en weende bitter. Tarzan werd hartelijk verwelkomd in het kamp. Terwijl ze hem overstelpten met dankbetuigingen spraken zij er hun verwondering over uit, dat zij hem hier voor zich zagen. Tot diep in de nacht zaten zij te praten, vroegen Tarzan van allerlei over zijn leven en wat hem, na zijn leven in het oerwoud allemaal overkomen was. Daarna kwam het gesprek op de door de piraten gestolen kist. Tarzan wendde zich tot de vader van Jane en zei: "Uw schat is gevonden, sir!" Daarna vertelde hij wat er gebeurd was. Groot was hun verwondering en deze werd nog groter, toen Tarzan een cheque ten bedrage van een half miljoen gulden aan Jane overhandigde. Tarzan wenste de aanwezigen goede nacht en vroeg de professor te spreken. Hij verzocht hem, toen ze alleen waren, zich de begrafenis in de Afrikaanse wildernis weer voor de geest te willen halen. "Waren het alle drie menselijke skeletten?" De professor keek hem verwonderd aan. "Nee," antwoordde hij, "het kleinste skelet was van een mensaap!" "Dank u," zei Tarzan rustig. Hij had nu zekerheid.




59. De hele volgende dag was Jane in gedachten verzonken. Ze had dadelijk begrepen, voor welk doel Tarzan naar haar toe was gekomen en hij had haar de beslissende vraag gesteld. Ze wist, dat zij er een antwoord op moest geven. Wat moest ze doen? Had zij hem lief? Zij wist het niet. Zij haalde zich het gebeuren in de Afrikaanse wildernis voor de geest. Hier was het geen spel van de verbeelding, noch deed deze krachtige jonge man haar denken aan de primitieve halfgod van het woud. En — hij had zelfs geen naam! Ze dacht aan Clayton. Hier was iemand, die rijk was, iemand van beschaving, van cultuur. Ze wist, dat hij een man was, waarvan de beschaafde vrouwen hielden. Clayton zocht haar in de tuin op. "Wil je "ja" zeggen, Jane?" vroeg hij. "Ik zal alles doen om je gelukkig te maken." Wat kon ze daarop antwoorden? Die avond trof Tarzan Jane alleen. Voor het eerst begreep zij de omvang van zijn liefde. "Hou je niet van me?" vroeg Tarzan rustig. Ze zweeg wanhopig. "Je zult gelukkiger zijn zonder mij." kwam haar zacht antwoord. "Beschaving zal je vervelen. Je zult naar de vrijheid terug verlangen."
"Ik zie jou liever gelukkig dan dat ik zelf gelukkig word. Ik weet nu, dat jij niet gelukkig kunt worden met — een aap." Zijn stem klonk bitter. "Zeg dat niet." riep ze. "Je begrijpt het niet... vergeef me, maar ik zal je nooit weerzien," vervolgde hij. Tarzan hoorde zijn naam noemen. Hij voelde, dat er iets in zijn hand gedrukt werd.




60. Tarzan hield in zijn hand een radiotelegram uit Parijs. Hij scheurde het open, benieuwd naar de inhoud. Het bericht was van zijn vriend d'Arnot, en luidde: "Vingerafdrukken wijzen uit, dat jij Lord Greystoke bent. Met mijn gelukwensen, d'Arnot." Eindelijk wist hij de waarheid. Het geheim was opgelost. Zijn hart beefde van ontroering. Tarzan keerde zich naar het raam. Maar hij zag niets. In plaats daarvan verscheen voor zijn gedachte een plek in het Afrikaanse woud, begroeid met tropische planten en bloemen. Daar boven, in het wuivende gebladerte van de reusachtige bomen, waar de blauwe hemel zich uitstrekte, daar was zijn thuis. Een mooi meisje zat op de grond, naast haar een jonge reus. Ze aten samen vruchten, keken elkaar in de ogen en lachten.... Ze waren heel gelukkig — en ze waren alleen. Hij hoorde haar stem.... "Ik hoop, dat je geen slecht nieuws ontvangen hebt?" Jane vroeg het zacht. Met een schok kwam Tarzan weer tot de werkelijkheid terug. Hij keek naar Clayton, die inmiddels binnen was gekomen, de man, die de titels en bezittingen van Tarzan had. Hij ging trouwen met de vrouw, die Tarzan liefhad. Eén woord van Tarzan zou alles van hem afnemen.... En Jane! Tarzan nam zijn besluit, hij was nobel genoeg om zichzelf te verloochenen.
Toen antwoordde hij Jane: "Ik moet terug naar Afrika." Hij hoorde haar half onderdrukte snik.... "Wij hebben ons leven aan u te danken." zei Clayton zacht.... "Hoe bent u toch in die vervloekte wildernis terecht gekomen?" "Ik werd er geboren," zei Tarzan rustig.... "Mijn moeder was een apin.... ik zal nooit weten, wie mijn vader was!"


EINDE.






De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.