home

Tarzan van de Apen
door Edgar Rice Burroughs

(5)


13. Toen de koning het overschot van wat eens Lord Greystoke was, eindelijk losliet, keerde hij zich naar de kleine wieg. Kala was hem voor en eer hij het kon verhinderen had zij het kind gegrepen, legde haar eigen dode kindje in de wieg en snelde de hut uit. Hoog in de takken van een oude boom hield zij het huilende kindje tegen zich aan. Ze gaf het eten en spoedig werd het rustig. De zoon van een Engelse Lord en een Engelse Lady werd nu gevoed door Kala, de grote Apin.
Intussen onderwierpen de beesten alles in de hut aan een nauwkeurig onderzoek. Nadat Kerchak gezien had, dat de beide witte "apen" dood waren, nam hij er verder geen notitie meer van, doch greep naar een van de geweren, die aan de muur hingen. Eindelijk trok hij er een van de spijker en draaide het naar alle kanten om. De andere apen gingen dicht bij hun koning zitten. Opeens kwam Kerchak met een van zijn vingers aan de trekker. Een oorverdovend geluid weerklonk. De apen rolden in hun haast om weg te komen over elkaar heen. Kerchak, eveneens geschrokken, gooide het geweer weg en sprong door de deur, die achter hem in het slot viel, naar buiten. Toen de apen enigen tijd later weer de hut binnen wilden gaan, vonden zij de deur stevig gesloten. Na enkele vergeefse pogingen aanvaardden zij de terugweg en Kala volgde de troep met het mensenkind in haar armen.




14. Kala stond niet toe, dat een van de andere apen aan haar aangenomen kindje kwam. Zij hield het kleine lichaampje koesterend tegen zich aangedrukt, en als de apen een beetje te dicht bij kwamen om naar haar kindje te kijken, dan liet zij haar tanden zien. Het duurde meer dan een jaar, eer het kind begon te lopen. Het kon niet klimmen en ook geen voedsel zoeken, zoals de andere jonge aapjes van de troep. Tublat, een van de grote apen vond het kind erg lastig en wilde het uit de weg ruimen. Hij sprak er lang en breed met Kala over, totdat ze eindelijk kwaad werd en niet meer naar hem wilde luisteren. Toen wendde Tublat zich tot Kerchak, de koning en vroeg hem, zijn gezag te doen gelden en Kala te dwingen hem de kleinen "Tarzan" af te staan. Dit was de naam, die de apen de kleine lord Greystoke gegeven hadden; het betekende "Withuid". Doch toen Kerchak er met Kala over sprak, dreigde zij de troep te zullen verlaten. Ze wilden haar echter niet verliezen en zo vielen zij haar niet meer lastig. Zij zorgde tien jaar lang en trouw voor Tarzan, die in dien tijd een uitstekend klimmer was geworden en verschillende wonderlijke dingen kon doen. Tarzan was zo sterk als een volwassen man en daarbij veel leniger. Dagelijks nam hij in lichaamskracht toe. Zijn leven onder deze grote apen was heel gelukkig. Hij was nauwelijks tien, toen hij bemerkte, dat er een groot verschil was tussen hem en de overige leden van de troep.




15. In het hooggelegen land, dat de troep nu bewoonde, was een klein meer, waar de apen gingen drinken. Hier zag Tarzan voor het eerst zijn eigen gezicht in het heldere, stille water aan de oever. Hij was er zeer van onder de indruk, toen hij zijn eigen kale, gladde huid zag naast die van zijn behaarde apenbroeder, die samen met hem was gaan drinken. Hij was zó verdiept in het aanschouwen van zichzelf, dat hij niet hoorde, dat achter hem door het hoge gras een groot lichaam naar hem toe sloop. Geen dertig meter van hem verwijderd kwam Sabor, de grote leeuw op hem af. Geruisloos zette deze zijn grote klauwen neer, en wachtte even, voordat hij de volgende stap deed. Daarna berekende hij de sprong, dien hij nemen moest. Even hield hij stil, stootte toen een vreselijk gebrul uit — dat als een overwinningskreet klonk — en sprong. De kleine aap, naast Tarzan beefde van angst, maar Tarzan, het mensenkind, niet. Voor hem lag het diepe water van het meertje — achter hem de zekere dood. Tarzan had altijd een hekel aan water gehad. Hij kon niet zwemmen, maar voordat het grote dier zijn doel bereikte, voelde Tarzan het koele water zich boven hem sluiten. Instinctmatig bewoog hij handen en voeten en al gauw had hij zijn hoofd weer boven water. Sabor keek aandachtig toe en wachtte. Tarzan begon om hulp te schreeuwen, dadelijk kwamen er meer dan vijftig grote apen aangesneld. Toen verdween Sabor in het bos en Tarzan krabbelde zo gauw hij kon op het droge.





De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.