De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(5)
13. De verschrikte angstkreten van de
panter vermengden zich met de aanvalskreten van Tarzan.
Akoet had juist tijd genoeg gehad om op zij te springen. De
witte aap stak zijn mes met een laatste krachtige stoot in
het lichaam van de panter. Deze richtte zich nog eenmaal op
en viel toen dood neer. En weer klonk door de jungle de
wilde overwinningskreet van Tarzan. Akoet en zijn troep
keken verbaasd van de dode panter naar de krachtige figuur
van den man, die hem verslagen had. Tarzan was de eerste die
sprak: "Tweemaal heb ik Akoet het leven gered, als Akoet of
zijn troep in nood verkeren, laat hij Tarzan dan roepen...
zo..!" En de aapman liet een vreselijke kreet horen,
waarmede de leden van zijn vroegere troep een vermist lid
riepen. "En", vervolgde hij, "als zij Tarzan zo horen
roepen, laten ze er dan aan denken, wat hij voor Akoet deed
en met grote haast naar hem toe komen. Zal het zijn zoals
Tarzan zegt?" Van Akoet en zijn troep werd een gegrom van
instemming vernomen. Daarna begon de troep weer naar voedsel
te zoeken, alsof er niets gebeurd was. Het blanke lichaam
van Lord Greystoke mengde zich met de bruine, harige
lichamen van zijn metgezellen, als ze op jacht waren. Hij
bemerkte, dat Akoet met een vriendelijke blik in zijn kleine
ogen aldoor dicht bij hem bleef. Soms, als Akoet een
speciale lekkernij vond, gaf hij deze aan Tarzan.
14. Een week lang trok Tarzan met zijn
nieuwe vrienden mee. Toen hij overtuigd was, dat hij er in
geslaagd was, zijn persoon bij de troep opgenomen te zien,
besloot hij verder te gaan met de uitvoering van enkele
weldoordachte plannen. Hij geloofde, dat Rokoff onmiddellijk
naar het vasteland had koers gezet. Daar zou het gemakkelijk
voor hem zijn, den zoon van Tarzan aan de handen van een
paar kannibalistische stiefouders toe te vertrouwen, zoals
hij in zijn briefje had meegedeeld. Een menseneter! Zijn
kleine jongen een wrede menseneter! Het was te vreselijk om
er aan te denken. De afgevijlde tanden, de gespleten neus,
het kleine gezichtje vreselijk beschilderd. Tarzan kreunde.
Terwijl hij zich langzaam door de jungle bewoog, met zijn
gedachten totaal afwezig, vernamen zijn oren opeens een
vreemd krakend geluid, dat hij niet thuis kon brengen.
Verwonderd ging hij er heen. Het was een volwassen panter,
die onder een neervallende boom terecht gekomen was. Toen
Tarzan naderde, trachtte het gevangen dier opnieuw zichzelf
te bevrijden. De aapman stond voor het hulpeloze schepsel en
zette een pijl op zijn boog. Een plotselinge inval hield
zijn hand tegen. Waarom het dier van zijn leven te beroven,
als het zo gemakkelijk was het zijn vrijheid terug te geven?
Hij kwam dichter naar het dier toe. Het leek ongedeerd. Over
de lippen van Tarzan kwam het zachte, spinnende geluid, dat
de grote katten maken als ze tevreden en gelukkig zijn. De
panter hield op met krabben en keek den aapman vragend aan.
Tarzan zette een brede schouder onder de boomstam en terwijl
hij dit deed, drukte zijn blote been tegen de zijde-achtige
huid van de panter. De grote boom rees langzaam omhoog,
onder de geweldige spieren van Tarzan.
15. De panter, die voelde, dat de druk
op zijn lichaam verminderde, krabbelde vlug onder de
boomstam vandaan. En toen Tarzan de boom daarna weer liet
vallen, stonden mens en dier daar tegenover elkaar en keken
elkaar aan. Er kwam een grijns over de lippen van den
aapman. Vrees was iets, dat hem onbekend was. Nu wist hij,
dat hij zijn leven in zijn hand had door de bevrijding van
dit wilde schepsel der jungle. Het zou hem niet verbaasd
hebben, als de kat hem dadelijk was aangevallen, maar dat
deed het dier niet. Terwijl Tarzan weer in de bomen klom,
liep de panter onderlangs met hem mee. Na een ogenblik
aarzelen liep de aapman vlug de jungle in. Tot zijn
verwondering volgde de panter hem als een hond zijn meester.
Tenslotte begreep Tarzan, dat Sheeta hem volgde met
vriendschappelijke bedoelingen. Later op de dag ging Tarzan
naar de boom, waarin hij het hertevlees bewaarde. Terwijl
hij bij zijn prooi kwam, riep hij Sheeta met hetzelfde
spinnende geluid, dat de tijgers maken als ze paarsgewijze
op jacht gaan. Bijna ogenblikkelijk verscheen Sheeta in het
onderhout. Op het gezicht van het karkas van Bara en de geur
van bloed gaf de panter een schreeuw van honger. Voor Tarzan
zijn deel had klaargemaakt gooide hij Sheeta een paar
stukken rauw vlees toe en spoedig zaten de twee zij aan zij
te eten. Vele dagen achtereen liep dit vreemde paar door de
jungle. Als één van beiden een prooi had gevangen, riep hij
de ander en zij kregen op deze manier voldoende voedsel.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.