De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(28)
82. Een slaperige zeeman hield slechts
de wacht op het dek van de stilgelegde schoener, terwijl in
de hut beneden de stuurman van de "Kinsaid" heen en weer
liep en met Jane Clayton argumenteerde. Lady Greystoke had
een revolver uit de la van de tafel gevonden, in de hut,
waarin zij was opgesloten en nu hield zij den stuurman met
het wapen op een afstand. De Mosulavrouw knielde naast haar,
biddend en smekend op een hartroerende wijze. Op en neer
liep de woedende stuurman voor de deur, dreigend, smekend en
belovend, maar alles was te vergeefs. Plotseling kwam er van
het dek boven een waarschuwingskreet en een schot. Even
verminderde de waakzaamheid van Jane, terwijl ze door het
raampje van de hut keek. Tegelijkertijd was de man bij haar,
wrong het wapen uit haar hand en duwde de vrouw nu tegen de
wand van de hut. De eerste aanduiding, dat een ander
vaartuig zich in de buurt van de schoener bevond, kreeg de
wachthebbende matroos, toen hij het hoofd en de schouders
van een man over de railing van het schip zag klimmen.
Onmiddellijk sprong de matroos met een kreet op en vuurde
met zijn revolver naar den aanvaller. Het was zijn
alarmkreet en het schot van de revolver, die de aandacht van
Jane van haar bewaker hadden afgeleid. Op het dek had de
rust al spoedig plaats gemaakt voor een wilde paniek. De
bemanning van de parelschoener rende naar boven, gewapend
met revolvers, geweren en lange messen, zooals vele
inboorlingen gewoonlijk bij zich dragen; maar de
waarschuwing was te laat gekomen. De beesten van Tarzan
waren reeds op het dek, met Tarzan en Mugambi om hen aan te
zetten. Zij hadden weinig aansporing nodig, want reeds
herhaalde zich het gevecht met de bemanning van de
"Kinsaid".
83. Bij het zien van die vreselijke
beesten verdween de moed der matrozen. Zij, die revolvers
bij zich hadden, schoten deze in het wilde weg af, terwijl
ze daarna trachtten zich in veiligheid te brengen. Sommigen
klommen in het want, maar de apen van Akoet waren daar meer
thuis dan zij. Schreeuwend van woede werden vele mannen uit
hun schuilplaatsen gesleept. Anderen werden neergeslagen,
voordat zij zich hadden kunnen verdedigen. De beesten,
zonder toezicht van Tarzan, die op zoek was naar Jane,
vierden al de woestheid van hun wilde natuur op de
ongelukkige slachtoffers bot. Sheeta had zijn grote klauwen
in meer dan een keel geslagen. Een ogenblik hield hij zijn
prooi vast, toen bemerkte hij Kai Shang, den gemenen
aanvoerder van het hoopje uitschot, die juist naar zijn hut
wilde gaan. Met een schrille kreet ging Sheeta hem achterna,
een gil, die niets menselijks meer had, ontsnapte uit de
keel van den ontstelden Chinees. Maar Kai Shang bereikte
zijn hut een fractie van een seconde eerder dan de panter,
die nu tegen de dichte deur aanliep — juist iets te laat.
Het grote lichaam van Sheeta plantte zich tegen de deur, nog
voordat het slot dicht was en even later week Kai Shang naar
het achterste gedeelte van de hut uit. Nauwelijks een tel
later, nadat de stuurman van de "Kinsaid" op Jane
afgesprongen was en haar de revolver uit de hand had
gewrongen, ging de deur van de hut open en een grote, half
naakte blanke man stond in de opening. Zwijgend liep hij
door de hut. De stuurman voelde een ijzeren greep om zijn
keel. Hij draaide zijn hoofd om, om te zien, wie hem had
aangevallen en werd koud van schrik, toen hij het gezicht
van den aapman vlak boven het zijne zag.
84. Toen het gevecht afgeloopen was,
bleken er nog slechts twee matrozen van de parelschoener in
leven te zijn. Ze waren in het vooronder opgesloten. Tarzan
ging hen halen en zonder belofte van vrijheid of
kwijtschelding van straf dwong hij hen, hem met het werk op
het schip te helpen. Er was een stevige bries opgekomen,
toen de zon weer verscheen en met gereefde zeilen zette de
parelschoener koers naar het Jungle-eiland. Daar namen ze
afscheid van Sheeta en de Apen van Akoet, terwijl zij den
vreemdeling meenamen. Zo lang zij nog iets konden
onderscheiden, stonden Jane en Tarzan op het dek, en keken
naar de harige mensapen, die bewegingloos op het strand van
het Jungle-eiland stonden. Toen eindelijk de kust uit het
gezicht verdween, mompelde Tarzan: "Vaarwel mijn trouwe
vrienden, ik zal jullie nooit vergeten". Enkele dagen later
ontmoette de schoener het oorlogsschip "Shorewater". Door
een radio-telegram vernamen Lord en Lady Greystoke iets, dat
hun hart met vreugde en dankbaarheid vervulde — hun kleine
zoon was veilig in hun woning in de stad. Het bleek, dat
Rokoff het kind verborgen had in een huurkamer, waar het
kind te vondeling werd gelegd, maar door de inlichtingen van
een vrouw was de zaakwaarnemer van Lord Greystoke — volgens
den zegsman — in staat geweest den jongen vrij te kopen.
Lord en Lady Greystoke kwamen in Engeland en troffen hun
kind in de beste welstand aan, maar Tarzan van de Apen zou
niet lang genieten van zijn weergevonden geluk. Wat hem het
leven van weelde en comfort vaarwel deed zeggen, wat hem
weer trok naar zijn geboorteland Afrika en hoe hij de nieuwe
avonturen overwon, is een geschiedenis op zichzelf. Deze
nieuwe avonturen worden verhaald in:
"De zoon van Tarzan".
Let er op!
EINDE.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.