Tarzan, die op zijn gemak met kleine
Tibo door de jungle slenterde, ving de lucht op van
Bara, het hert! En Tarzan had HONGER.....
Dus zette hij de jongen in de vork van een boom, en begon vlug het spoor van Bara te volgen! Tibo zat nog maar pas in zijn schuilplaats, toen hij iemand naderbij hoorde komen! Als het nu eens een luipaard was die zijn aanwezigheid had geroken...? En toen werden de struiken uiteengebogen! Met een kreet van blijdschap liet Tibo zich uit de boom vallen! Mam---! TIBO! Mijn Tibo! |
Een zwervend briesje, dat plotseling
de verkeerde kant opwoei, voerde de lucht van Tarzan
naar de gevoelige neusgaten van Bara, het hert! Een
snelle sprong.... en Tarzan's maaltijd was verdwenen!
De aapmens keerde terug naar de plek, waar hij Tibo had achtergelaten, maar voor hij er was hoorde hij vreemde geluiden.... een vrouw met haar snikkend kind! Zwijgend sloeg Tarzan hen gade... Het zien van de jongen, die zich huilend aan zijn moeder vastklampte, maakte in zijn wilde borst een gevoel van melancholieke eenzaamheid wakker..... Eindelijk keek Tibo op... en zag Tarzan! Hij schrok niet..... Tarzan, laat me bij Momaya, mijn moeder, blijven! Tot onze dood toe zullen wij buiten de poort van ons dorp voedsel voor je neerleggen! Tarzan zuchtte.... Er was niemand die zich zo aan TARZAN vastklampte..... Ga! Ga terug naar het dorp van M'Bonga! Tarzan zal meegaan om ervoor te zorgen, dat niemand jullie kwaad doet! Blij aanvaardden beiden de thuisreis.... Voor Teeka is er Teeka's balu! Voor Sabor.... voor Manu de aap.... zelfs voor Pamba de rat, zijn er balu's! Maar voor Tarzan is helemaal NIEMAND! |