DEEL 2: TEKST AANVULLING.

Terug naar deel 1: Historie van de diverse uitgaven.

Zowel de originele Amerikaanse boekuitgave als de daarop gebaseerde Nederlandse uitgaaf, bevatten niet de volledige tekst van het verhaal, zoals gepubliceerd in het Blue Book Magazine.
De laatste 174 regels hiervan ontbreken, waardoor het verhaal een beetje abrupt wordt afgebroken.
Hieronder volgt de vertaling van het ontbrekende deel.

De man liep hoofdschuddend naar de auto.
"Oh, nee, Miss Prim," zei hij, "Dat kan ik niet doen. Hier is je 'buit' ". En hij glimlachte terwijl hij haar de juwelen en het geld overhandigde.
Mr. Prims ogen verwijdden zich; hij keek wantrouwig naar Bridge. Abigail lachte vrolijk.
"Ik heb ze zelf gestolen, pap," legde ze uit, "Mr. Bridge nam ze in de gevangenis van me af om het gepeupel te laten denken dat hij ze gestolen had en niet ik - hij wist toen nog niet dat ik een meisje was, of wel?"
"In de gevangenis kreeg ik voor het eerst een vermoeden; maar ik realiseerde me niet echt wie je was tot je zei dat de juwelen van jezelf waren - toen wist ik het. Door de foto in de krant rees bij mij het idee dat je een meisje was, want je leek wel erg op de afbeelding van Miss Prim. Toen begon ik me bepaalde kleine gebeurtenissen voor de geest te halen, en ik verbaasde me erover dat ik niet direct door had dat je een meisje was; maar je speelde ook een echte vagebond!" Beiden begonnen te lachen.
"En nu vaarwel, en God zegen je!" Zijn stem beefde enigszins en hij reikte haar zijn hand. Het meisje deinsde terug.
"Ik wil dat je met ons meegaat," zei ze. "Ik wil dat vader je leert kennen en weet hoe je voor me gezorgd hebt. Wil je niet meegaan - voor mij?"
"Als je het zo stelt kan ik moeilijk weigeren," antwoordde Bridge, en hij klom in de auto.
Terwijl deze begon te rijden sprong een jongen op de treeplank.
"He!" riep hij, "waar is mijn beloning? Ik wil mijn beloning. Ik ben Willie Case."
"Oh!" schreeuwde Bridge. "Ik gaf de beloning aan je vader - misschien wil hij met je delen. Vraag hem maar."
En de auto vertrok.
"Zie je," zei Burton, met een spottend lachje, "hoe simpel het werk van een detective is. Willie is een geboren detective. Hij had alles mis, van a tot z, maar als Willie er niet was geweest zouden we het mysterie misschien nooit zo snel hebben opgelost."
"Alles is nog niet opgelost," zei Jonas Prim. "Wie vermoordde bijvoorbeeld Baggs?"
"Dat waren twee inbrekers die bekend staan als Slappe Charlie en De Generaal," antwoordde Burton. "Zij zitten in de gevangenis van Oakdale, maar ze weten nog niet dat ik weet dat ze schuldig zijn. Ze denken dat ze alleen als verdachten gelden voor de zaak van je dochters verdwijning, terwijl ik sinds vanmorgen weet dat ze betrokken zijn bij het doden van Baggs. Want nadat ze in de auto waren gestapt heb ik op de plek, waar ik ze aantrof, nog eens achter de struiken gekeken en ik heb daar zo goed als alles, wat uit Baggs' huis vermist werd, teruggevonden -- geld, goud en aandelen.
"Geweldig!" riep Mr. Prim.
Op de terugtocht naar Oakdale nestelde Abigail Prim zich op de achterbank naast haar vader en vertelde hem alles wat ze maar kon bedenken over Bridge en zijn goede zorgen voor haar.
"Maar de man wist niet dat je een meisje was?" stelde Mr. Prim.
"Er waren nog twee andere meisjes bij ons, allebei erg mooi," antwoordde Abigail, "en hij was net zo hoffelijk en vriendelijk naar hen toe als een man maar kan zijn voor een vrouw. Zijn kleding kan me niets schelen, papa, Bridge is een geboren en getogen heer - iedereen zou dat, na een half uur met hem, kunnen bevestigen."
Bridge zat op de voorbank met de chauffeur en een van Burtons mannen, terwijl Burton, zittend op de achterbank naast het meisje, niets anders kon dan meeluisteren naar haar gesprek.
"Je hebt gelijk," zei hij. "Bridge, zoals jij hem noemt, is een heer. Hij komt van een van de beste families van Virginia en een van de rijkste. Het is onnodig enige twijfel te voelen om hem bij u thuis uit te nodigen, Mr. Prim."
Voor een tijdje zaten de drie in stilte, dan wendde Jonas Prim zich tot zijn dochter. "Gail," zei hij, "voor we thuis zijn zou ik graag willen dat je me vertelde waarom je dit allemaal gedaan hebt. Ik denk dat je me dit liever vertelt voor we Mrs P. zien."
"Het was Sam Benham, papa," fluisterde het meisje . "Ik kon niet met hem trouwen. Ik zou liever sterven en dus liep ik weg. Ik was van plan om een zwerver te worden, maar ik had er geen idee van dat het bestaan van een zwerver zo avontuurlijk was. Je zult me toch niet met hem laten trouwen, papa, of wel? Ik zou niet gelukkig zijn, papa."
"Ik zou zeggen van niet, Gail, je kunt je hele leven nog een oude vrijster zijn als je dat wilt."
"Maar dat wil ik niet - ik wil alleen zelf mijn man kiezen," antwoordde Abigail.

Mrs.Prim trof hen allen in de woonkamer. Bij het ontwaren van Abigail in de slecht zittende mannenkleding hief ze haar handen in afgrijzen ten hemel; Bridge zag ze helemaal niet, tot Burton een gelegenheid vond om haar even apart te nemen en iets in haar oor te fluisteren, waarna ze een en al welwillendheid toonde naar de schimmige Bridge. Ze stond er op dat hij een paar weken bij hen zou blijven om weer op krachten te komen.
Samen zorgden Burton en Jonas Prim er voor dat Bridge van kleding werd voorzien als hij in jaren niet gekend had, en, zelfs al paste het hem slecht, met het gewaarworden van fris linnen en gestreken kledij op zijn lichaam, werd hij doordrongen van een gevoel van geriefelijkheid en welbehagen, welk effect hij een uur eerder nog niet voor mogelijk had gehouden.
Hij toonde een treurig lachje toen Burton hem bekeek. "Ik waag het te beweren," teemde hij, "dat er meer op de wereld is dan de vrije natuur."
Burton glimlachte.

Het was al middernacht toen de Prims en hun gasten van tafel opstonden. Hettie Penning was bij hen, en iedere aanwezige had geheimhouding gezworen over haar aandeel in de tragedie van de afgelopen nacht. Ze zou direct en onopgemerkt terugkeren naar Payson; maar eerst had ze Burton naar de gevangenis gestuurd om Giova, die als getuige werd vastgehouden, te halen. Giova beloofde voor de Pennings te komen werken.
Eindelijk lukte het Bridge om een paar minuten alleen met Abigail te zijn, of, om de waarheid meer recht te doen, Abigail was de anderen in het gezelschap te slim af en trok Bridge naar buiten op de veranda.
"Vertel eens," vroeg het meisje, "waarom je zo aardig voor me was terwijl je toch de indruk moet hebben gekregen dat ik een waardeloos klein etterjoch was die iemands huis had beroofd."
"Ik had het je een paar uur geleden niet kunnen vertellen", zei Bridge. "Ik vroeg het me zelf ook steeds af waarom ik voor een jongen zou voelen wat ik voor jou voelde -- het was onverklaarbaar -- maar toen ik wist dat je een meisje was, begreep ik het, want ik wist dat ik van je hield en van je gehouden heb vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, daar in het donker in de regen op die verlaten straatweg."
"Is het niet geweldig?" prevelde het meisje, en haar hart liep over van de woorden die ze nog wilde uiten; maar de lippen van een man overweldigden de hare toen Bridge haar in zijn armen sloot en haar tegen zich aan trok.

EINDE.