De Terugkeer van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(10)
28. Tarzan tilde het slappe lichaam op zijn schouders en
klom terug de bomen in. Vandaar begon hij, toen het dorp
ontwaakte en men bemerkte, dat de waker verdwenen was, lang en
onheilspellend te kreunen. Toen de plunderaars in zijn
richting keken, gooide hij plotseling het lichaam over hun
hoofden heen, zodat het tussen de verschrikte menigte terecht
kwam. De angst voor den onbekenden vijand, dien ze nooit
zagen, groeide steeds. Er begon een ware paniekstemming in het
kamp te heersen en de kannibalen smeekten ten slotte hun
meesters om deze vreselijke plek te verlaten. De Arabieren
voelden er echter weinig voor, met hun gestolen buit door de
jungle te trekken. Maar toen Tarzan en zijn krijgslieden de
volgende morgen terugkeerden voor een aanval, vonden ze de
booswichten gereed om te vertrekken. Tarzan verijdelde hun
poging om het dorp in brand te steken. Verder plaatste hij
zijn mannen op gezette afstanden langs het pad. Als de colonne
passeerde, zou elke speer of vergiftige pijl, goed gemikt, een
vijand kunnen vellen. Tarzan's opzet slaagde volkomen. Zijn
taktiek van onzichtbare aanvallen dunde de gelederen van de
bandieten nog aanmerkelijk. Maar nog wilden zij het gestolen
ivoor niet prijsgeven. Drie dagen lang zette de steeds kleiner
wordende troep de vreselijke tocht voort. Ieder uur sneuvelden
er enkelen. Op de vierde ochtend schoten de Arabieren twee
slaven dood om de anderen een voorbeeld te stellen en hun te
dwingen verder te gaan met de nu gehate last. En toen ze dit
deden, klonk er helder en vreemd een stem. heel geheimzinnig
uit de jungle.
29. Toen de stem wegstierf stonden de rovers als uit steen
gehouwen. Het was het bevel van Tarzan aan de kannibalen om
hun meesters te doden. De enkele overgebleven Arabieren kropen
bij elkaar. Hun sheik, die zijn geweer ophief, gaf de zwarten
bevel door te lopen. Inplaats daarvan, gooiden ze hun vrachten
neer en vielen de Arabieren aan. Er ontstond een gevecht op
leven en dood, waarin de kannibalen door hun groter aantal de
overwinning haalden. Binnen tien minuten lag de laatste
Arabier dood op de grond. Toen kwam Tarzan te voorschijn.
Zodra de kannibalen zijn machtige gestalte zagen verschijnen,
werden zij vervuld van vrees en ontzag. Hij gaf hun bevel naar
het dorp terug te keren en het ivoor mee te nemen. In hun
angst gehoorzaamden zij. Aan het einde van de derde dag
bereikten zij het dorp en werden begroet door de overlevenden
van de onlangs gehouden slachtpartij. Tarzan had alle moeite
om de Waziri krijgslieden er van terug te houden de kannibalen
te doden. Die nacht was er in het dorp een groot feest om hun
overwinning te vieren. Ze moesten nu een nieuw stamhoofd
kiezen. Busuli sprak de zwijgende kring rond het raadsvuur
toe. "De oude Waziri is dood en liet geen zoon na", zei hij.
"Er is er slechts één, die in staat is ons leiding te geven.
En dat is de blanke man, die ons de overwinning heeft doen
behalen". Hij sprong op. Met opgeheven speer begon hij
langzaam naar Tarzan toe te dansen.
30. De een na den ander sloten de wilden zich bij hem aan
en begonnen mee te lopen en te zingen en spoedig was de dans
in volle gang. Dit betekende, dat ze den groten witten man als
hun opperhoofd aannamen. De vrouwen kwamen zingend naar de
kring toe, sloegen op de tam-tams en klapten in hun handen. In
het midden zat Tarzan van de Apen, nu koning van de Waziri's.
De kring van dansers sloot zich al dichter en dichter om hem
heen. Steeds luider werden hun wilde en woeste kreten. Het was
een vreselijk, primitief schouwspel. Tenslotte sprong Tarzan
zelf op, hij sloot zich bij deze wilde ceremonie aan. Tussen
de zwarten danste hij en zong, schudde met zijn zware speer op
dezelfde manier als de leden van zijn wilde troep. Hij
verheugde zich in zijn koningschap over deze wilde zwarten.
Wat zouden de peers van het House of Lords wel gedacht hebben,
als één van hen dezen dansenden reus had kunnen zien en tot de
andere gezegd zou hebben: "Dit, mijne Lordships, is John
Clayton, lord Greystoke!"
Zou het Amerikaanse meisje, dat nu aan boord was van de "Lady
Alice" ver ten Westen van Tarzan naar dezelfde maan opkijken,
als hij? Alsof het noodlot het zo wilde: toen de woeste
feestvreugde haar toppunt had bereikt, trilde het jacht van
boeg tot achtersteven en zonk langzaam in de Atlantische
oceaan.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.