De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(10)
28. Wat de panter hoorde, was geen
geluid, dat met gewone mensenoren gehoord kon worden. Doch
voor de scherpe organen van het dier was het een boodschap,
die tot zijn brein doordrong. Alsof hij door een pijl
geraakt was, stond hij op, sprong over de palissade heen,
verdween, ongemerkt en katachtig naar een donkere plek
achter de hut van een der wilden. Om de paal was de
dodendans begonnen. Twee krijgers duwden Tarzan ruw voor
zich uit. Een bende schreeuwende wilden bonden hem aan de
paal in het midden van een kring vuren, waarboven potten met
kokend water hingen. Tenslotte was hij vastgebonden en
scheen hulpeloos — zonder de minste hoop op enige menselijke
hulp. Rokoff stapte dicht op den aapman toe en was de
eerste, die hem met een speer stak. Ofschoon een kleine
bloedstroom langs de huid van de reus stroomde uit de wonde
in zijn zij, kwam er geen klacht van pijn over zijn lippen.
Een glans van voldoening kwam er over het woeste gezicht van
den Rus. Hij liep naar het hulpeloze slachtoffer toe, sloeg
hem met de vuist in het gezicht en stompte hem onbarmhartig.
Toen tilde hij zijn speer op om deze in het moedige hart van
Tarzan te stoten. Voordat Rokoff dit kon doen, sprong het
opperhoofd naar voren en trok hem van zijn slachtoffer weg
"Stop, blanke man!" riep hij uit. "Als je ons berooft van
dezen gevangene en onze dodendans, dan zal je zelf zijn
plaats moeten innemen!" Dat gezegde werkte prachtig. En men
begon te dansen. Gillende wilden dansten om Tarzan heen, het
flikkerende licht der vuren verlichtte dit vreselijke
schouwspel.
29. Onder het oorverdovende lawaai
ging Rokoff door zijn vijand te honen. "Je denkt, dat je
vrouw veilig in Engeland zit!" riep hij uit. "Maar zij is
hier in deze zelfde jungle". En hij ontvouwde al de
vreselijke plannen, die hij had voor de toekomst van den
zoon van Tarzan en deelde hem toen mede, wat het lot zou
zijn van de moeder van den jongen. Zijn woorden troffen den
aapman diep. Want stel eens, dat de woorden van Rokoff
waarheid bevatten! De opgewonden dansers naderden hun
slachtoffer al dichter en dichter. En voor het oog van
Tarzan rees een dergelijk toneel op, dat hij had meegemaakt
en waarbij hij d'Arnot op het laatste ogenblik van dit lot
had kunnen redden. Maar wie was er nu om hem te bevrijden?
Niemand in de wereld zou in staat zijn hem uit de handen van
deze menselijke vijanden te redden. De aapman wachtte op de
laatste stoot, die een einde aan zijn leven zou maken en
tevens aan deze ellende. Het zou wel niet Iang meer duren,
dacht hij. En toen, ver verwijderd van de wilde jungle,
klonk een vreselijke kreet. Een ogenblik hielden de dansers
stil en op dat moment rees er van de lippen van den
vastgebonden blanken man een kreet ten antwoord,
angstaanjagender en vreselijker dan die van het jungledier.
Enkele minuten bleven de zwarten aarzelen. Toen, aangevuurd
door hun opperhoofd en Rokoff, dansten zij de laatste ronden
om hun slachtoffer. Maar voordat één speer Tarzan kon
aanraken, vertoonden zich twee groene, schitterende ogen vol
haat en kwaadheid in de duisternis en Sheeta, de panter,
stond grommend naast zijn meester. De zwarten en blanken
stonden van schrik aan de grond genageld, alleen Tarzan van
de Apen zag wat er nog verder in de schaduw te zien was.
30. Weken lang was Jane Clayton een
gevangene geweest aan boord van de "Kinsaid". Die vreselijke
nacht, toen ze alleen naar het schip was gegaan in de hoop
haar kind en man te vinden, leek haar jaren geleden. In
plaats van man en kind, had zij zichzelf opgesloten gevonden
in een hut door Nicolaas Rokoff. Ondanks haar smeekbeden
werd zij gevangen gehouden en hoorde niets over de haren,
die zij zo liefhad. Gedurende deze tijd bracht de Zweedse
kok haar voedsel, maar ook hij scheen doof te zijn voor al
haar vragen. Op zekere morgen, toen ze voor haar
patrijspoort stond, zag ze, dat haar man naar de kust werd
geroeid en dat het schip daarna zijn reis voortzette. Drie
dagen varen van de plek, waar Tarzan was achtergelaten, ging
de "Kinsaid" voor anker in de mond van een grote rivier en
nu kwam Rokoff bij Jane in de hut. Na haar te hebben
verteld, wat er met Tarzan was gebeurd, vroeg hij haar een
chèque voor een groot bedrag. Dit zou haar veiligheid en
terugtocht naar Engeland garanderen, zeide hij. "Als u
weigert", vervolgde hij, "bedenk dan, dat ik uw zoon in
handen heb." En tenslotte schreef Lady Greystoke de chèque
en gaf die aan Rokoff, die deze met een grijns van
voldoening op zijn duivels gezicht aannam. Maar hij wilde de
vrouw nog meer schrik aanjagen. Hij liep naar haar toe, maar
Jane week zooveel mogelijk achteruit. Hij sprong op haar toe
en greep haar bij de keel. Op datzelfde ogenblik werd de
deur van de hut geruisloos geopend en een man in vuile,
witte kleren stapte binnen.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.