De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(15)
43. Tenslotte bereikten zij de plek,
waar Rokoff zijn tenten had opgeslagen. Daar vonden ze alles
in de grootste wanorde. Terwijl hij afwezig was, waren
verschillende van zijn mensen gedeserteerd, terwijl zij het
voedsel en de ammunitie hadden meegenomen. Terwijl Rokoff
hierover opnieuw in woede ontstak, wendde hij zich tot Jane,
die bewaakt werd door twee blanke matrozen. Ze probeerde
zichzelf vrij te worstelen, maar de mannen lachten om haar
pogingen. Rokoff greep haar ruw bij de arm en trok haar mee
naar zijn tent. Half bewusteloos duwde hij haar vooruit.
Zijn bediende had de Russische lamp aangestoken en op een
enkel woord van zijn meester verdween hij. Jane was in het
midden op de grond neergevallen. Doch spoedig kwam haar
bewustzijn weer terug en ze zag in, dat ze zich in een
vreselijke toestand bevond. Rokoff richtte haar op en dwong
haar hem te volgen. Aan zijn riem hing een zware revolver.
Jane had het wapen gezien. Ze deed alsof ze hem
gehoorzaamde, maar door haar half gesloten oogleden wachtte
zij haar kans af. En deze kwam, toen Rokoff haar wilde
dragen. Een geluid bij de tentingang deed hem een ogenblik
zijn hoofd omdraaien. Dat ogenblik werd hem noodlottig, de
loop van de revolver was geen centimeter van Jane's hand
verwijderd. Met een snelle, lichte beweging trok ze het
wapen uit de holster. Op hetzelfde ogenblik zag Rokoff zijn
fout in. Maar het was te laat. Jane hield het wapen stevig
in de hand, de loop was op zijn hart gericht, haar vinger
aan de trekker. Zelfs in haar netelige toestand schoot zij
niet!
44. Jane wist, dat zelfs al zou ze
Rokoff doden, ze niet beter af zou zijn. Het schot zou zijn
mannen hierheen roepen en haar lot zou misschien nog
vreselijker zijn. De herinnering aan de twee bruten, die er
bij stonden te kijken en te lachen, toen Rokoff haar vooruit
stompte, was nog zeer levendig. Opeens leunde de Rus naar
haar over, maar ze was vlugger. Terwijl zij het zware wapen
op zijn gezicht richtte, gaf ze hem een vreselijke slag
tussen de ogen. Zonder een kik te geven zonk hij bewusteloos
op de grond. Een ogenblik later stond Jane naast hem — op
dat moment tenminste vrij van zijn aanvallen. Ze deed de
lamp uit en in de duisternis wachtte zij even om haar
gedachten bij elkaar te krijgen en te overleggen wat haar nu
te doen stond. Buiten hoorde zij weer het geluid, dat
Rokoff's aandacht had getrokken. Met zachte stap, iedere
zenuw tot het uiterste gespannen, sloop Jane naar het
achterste gedeelte der tent. Terwijl ze bijna over Rokoff
struikelde, voelde zij het heft van zijn lang jachtmes.
Daarmede sneed zij een opening in het tentzeil. Zwijgend
ging zij naar buiten, waar zij eerst goed luisterde. Het
kamp scheen echter te slapen. Tegen middernacht was de
jungle vol ondefinieerbare geluiden. Ze aarzelde bevend. De
jungle joeg haar vrees aan. Maar achter haar lag een lot,
erger dan de dood, door de handen van menselijke wezens.
Voor haar lag een even onafwendbaar noodlot — maar het was
enkel de dood, plotseling, barmhartig en eervol. Zonder
verder te aarzelen sloop zij uit het kamp en de
geheimzinnige jungle sloot zich om haar heen.
45. Terwijl Tarzan luisterde naar het
verhaal, dat de negers hem deden, dacht hij niets anders,
dan dat het zijn kleine zoon was, die nu voor altijd voor
hem verloren was. Ofschoon zijn hart bijna stil stond bij
het horen van dit droevige nieuws, zette hij zijn tanden op
elkaar en grimmiger dan ooit was hij besloten, Jane te
redden, die, voor zoover hij kon nagaan, niet ver weg kon
zijn. Terwijl hij zich door de bomen slingerde, haastte hij
zich en kwam bij het Russische kamp aan. Maar het was
verlaten en het zag er uit, alsof dit overhaast gebeurd was.
Op de morgen na Jane's vlucht had men Rokoff in zijn tent
gevonden, steunend en bloedend. Toen hij weer bij bewustzijn
was gekomen en bemerkte, dat de vrouw verdwenen was, bleek
zijn razernij ontzettend. Voordat men hem kon overmeesteren
en ontwapenen had hij verschillende wilden en zelfs enkele
van zijn eigen mannen neergeschoten, omdat hij dacht, dat
zij haar hadden helpen ontvluchten. Toen kwamen de
boodschappers van de M'ganwazamtroep en riepen, dat de witte
reus gezien was, op weg om zich op zijn vijanden te wreken.
De zwarten schrokken dodelijk, want zij hoordan, dat hij
vergezeld was door een grote menigte apen en panters. Hun
bijgelovige angst deed hen gillend van angst op de vlucht
slaan. Rokoff en de paar matrozen, die hem trouw gebleven
waren, bevonden zich nu verlaten in het oerwoud. Haastig
braken zij het kamp op en volgden de weg langs de rivier
enkele uren, nadat Tarzan op de plek kwam, waar hij nog de
resten van hun kampvuur vond. Het was voldoende om hem tot
spoed aan te sporen. Het was tegen het vallen van de avond,
dat Rokoff in zijn nieuwe kamp achter zich het oerwoud
inkeek, en daar iets zag, dat hem het bloed in zijn aderen
deed stollen. Het was de reusachtige gestalte van een bijna
naakten, blanken man, die uit het bos te voorschijn trad.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.