De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(17)
49. De Rus was naar de plek gegaan,
waar zijn metgezellen de kano's hadden achtergelaten en was
in een ervan gesprongen, waarna hij zich stroomafwaarts
begaf in de hoop Jane te kunnen opvangen. Toen hij zijn doel
bijna bereikt had, kwam hij plotseling tegenover Tarzan te
staan. Op het gezicht van zijn aartsvijand werd de bruine
huid van den aapman rood en van zijn lippen klonk de
onheilspellende kreet der mensapen. Rokoff beefde bij het
horen hiervan. Daarna zag hij Tarzan vlug de bocht van de
rivier omrennen. Een ogenblik later stortte de aapman zich
zonder enige vrees in het water van de tropische rivier. Met
grote, krachtige slagen zette hij de kano achterna. De ogen
van Rokoff gingen wijd open van angst en hij zag de levende
dood dichter en dichter bijkomen en roeide als een bezetene
om hem voor te blijven. Maar aan de tegenovergestelde oever
lag, door geen der beide mannen opgemerkt, een dier dat zich
naar den half naakten zwemmer bewoog. Tarzan had een snelle
vaart, doch hij raakte met zijn ene hand het dier van opzij
aan. Een plotselinge blik van Rokoff op het water trok de
aandacht van den zwemmer. Rokoff zag de krokodil en wist,
wat er zou gebeuren. Tarzan voelde de sterke kaken zich om
zijn rechterbeen sluiten. Hij trachtte zichzelf in de boot
te hijsen, maar Rokoff sloeg Tarzan met zijn paddle op het
hoofd. De vingers van den aapman lieten los. Er was een
klein gevecht onder de wateroppervlakte, een kleine
beroering, daarna luchtbelletjes, die de plaats aangaven,
waar Tarzan van de Apen, Koning van het Oerwoud, uit het
gezicht was verdwenen.
50. Huiverend van schrik zag Rokoff
het sterke, vechtende lichaam van den aapman onder water
verdwijnen; nu zou Tarzan de dood vinden in de modder daar
beneden. Hij begreep, dat het geluk hem goed gezind was en
een wrede grijns van triomf kwam op zijn lippen. Maar dit
duurde slechts kort. Want juist toen hij zichzelf
gelukwenste met zijn redding, weerklonk een geweldig lawaai
aan de oever van de rivier. Daar zag hij een reusachtige
panter, die met bloeddorstige blikken naar hem keek, omringd
door de grote apen van Akoet. Voor hen stond een reusachtige
zwarte krijger, die zijn vuist tegen hem schudde en allerlei
vreselijke geluiden uitstootte. De beesten van Tarzan hadden
hun meester langzaam gevolgd. De apen bereikten de rivier
juist op het ogenblik, dat Rokoff Tarzan met zijn paddle een
klap gaf. Grimmig en dreigend volgde de troep Rokoff nacht
en dag. Zijn vlucht op de Ugambi-rivier werd een vreselijke
nachtmerrie. Op gelijke hoogte met hem, door de jungle
dolende volgde de vreselijke horde hem, en maakte hem van
een sterken man tot een vermagerd, beverig schepsel, lang
voordat de oceaan voor zijn wanhopige ogen opdaagde. Nergens
had hij een spoor van Jane gezien. Hij twijfelde er niet aan
of Jane was door de krijgslieden van de dorpen, welke zij
langs moest op haar weg naar de zee, gevangen genomen. Het
zien van de mond der Ugambi deed de hoop bij Rokoff
herleven. In het rustige water van de baai lag de "Kinsaid"
voor anker. Wild van vreugde peddelde hij er heen,
schreeuwde luid om de aandacht te trekken van degenen, die
hij aan boord had achtergelaten. Maar er kwam geen antwoord
van het zwijgende schip.
51. Wat zou er gebeurd zijn met de
mannen, die hij op de "Kinsaid" had achtergelaten? Waren ze
gedeserteerd? Rokoff keek eens schichtig achterom. Op de
kust zag hij de grommende beesten van Tarzan. Zelfs nu dacht
hij, dat de mensapen kans zouden zien hem te bereiken en hij
huiverde bij de mogelijkheid daarvan. Hij roeide wat hij kon
om bij het zwijgende schip te komen. Tenslotte had hij de
touwladder te pakken en klom naar het dek. Voordat de Rus
echter enkele schreden had gedaan, hoorde hij een
waarschuwende kreet van boven. En terwijl hij opkeek,
bemerkte hij de dreigende loop van een geweer. Toen zag hij
wie het was, die hem bedreigde en hij voelde, dat hij — toen
hij Jane bemerkte — in haar macht was, want zij hield het
geweer op hem gericht — één stap naar boven en ze zou hem
doodschieten. Lange dagen en vreselijke nachten waren er
voor Jane voorbij gegaan, nadat zij bij de rivier den Rus
was ontvlucht. Maar tenslotte kwam zij zonder ongevallen in
de open oceaan en bij het zien van het schip begon haar hart
van hoop te kloppen. Toen ze echter dichterbij kwam, zag ze,
dat het de "Kinsaid" was. Het was echter te laat om terug te
keren. Haar vermoeide spieren weigerden dienst. Ze besloot
zichzelf over te geven aan de genade van de bemanning van de
"Kinsaid". Tot haar verwondering kwam er geen teken van
leven van het schip. Zij bracht de kano tot vlak bij het
schip en met de kracht der wanhoop klom ze op het verlaten
dek, haar geweer over haar schouder. Voorzichtig onderzocht
zij het schip en het duurde niet lang, of ze ontdekte de
oorzaak van de verlaten toestand. In het vooronder vond zij
de matrozen, die hun roes uitsliepen.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.