De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(18)
52. Jane sloot het vooronder af en was
nu veilig voor de bemanning. Ze ging naar de kombuis en vond
daar voedsel. Van het dek van de "Kinsaid" zag ze niets
anders dan de oppervlakte van het water. Toen kwam Rokoff
met zijn kano in zicht, doch toen hij probeerde aan boord te
klimmen, bemerkte hij het geweer van Jane, dat op hem
gericht was. Daar er geen andere uitweg was, ging de Rus
weer terug in zijn kano. Ofschoon het gevaar bestond, dat
hij naar de zee zou afdrijven, besloot hij te trachten aan
de andere kant van de baai te komen, waar de dieren van
Tarzan hem niet konden bereiken. Jane voelde, dat zij verder
geen aanval van hem behoefde te vrezen. Ze wist, dat hij
alleen en zonder hulp zijn zware kano niet stroomopwaarts
naar de "Kinsaid" zou kunnen roeien. Bij het vallen van de
duisternis werd zij plotseling opgeschrikt door een wilde
kreet vanaf de kust. Op het dek van de "Kinsaid" kon ze de
vreselijke troep beesten zien, die langs de kust liepen. Ze
dacht, dat ze hen herkende als dezelfde vreselijke troep,
die haar een paar dagen tevoren in de jungle vlak bij de
Ugambi was gepasseerd. Het kon natuurlijk best zijn, dat er
meer dergelijke troepen waren, maar wat hen stroomafwaarts
naar de mond van de rivier had doen komen, kon zij niet
vermoeden. Toen trok het geroep van den Rus van de
tegenovergestelde oever haar aandacht. Ze zag, dat hij met
zijn haveloos hemd boven zijn hoofd wuifde, alsof hij een
signaal gaf. Ze volgde de richting van zijn bewegingen; even
later zag ze tot haar ontsteltenis, dat een boot de stroom
af kwam. Hierin, dat voelde ze, konden alleen leden zijn van
de verdwenen bemanning van de "Kinsaid" — allen harteloze
vijanden.
53. Toen Tarzan van de Apen bemerkte,
dat hij zich in de greep van een krokodil bevond, gaf hij
toch alle hoop nog niet op. Hij had zijn longen met lucht
gevuld, voordat het reptiel hem onder de wateroppervlakte
had getrokken, waar hij met alle macht van zijn krachtige
spieren bitter voor zijn vrijheid vocht. Het monster hield
zijn prooi stevig onder water; weldra zou de lucht in
Tarzans longen verbruikt zijn. Hij wist, dat hij nog slechts
enkele ogenblikken te leven had en met een laatste
opflikkering van al zijn kracht deed hij wat hij kon om zijn
eigen dood uit te stellen. Zijn lichaam kon niet heen of
weer, want zijn been zat gekneld in de vreselijke bek van
zijn aanvaller en nu trachtte Tarzan zijn stenen mes het
dier in het verhemelte te steken. Zijn pogingen verhaastten
alleen de spoed van het dier. Juist toen Tarzan begreep, dat
hij de grens van zijn lijden had bereikt, voelde hij zijn
lichaam over een modderbank slepen en zijn neusgaten kwamen
boven de oppervlakte van het water. Alles om hem heen was zo
zwart als de nacht. Een ogenblik lag Tarzan te happen naar
lucht op de modderige, stinkende bodem, waar het dier hem
heen had gebracht. Vlak naast hem voelde hij de koude, harde
platen van de krokodillenhuid. Zijn borst rees en daalde in
een krampachtige poging om lucht te krijgen. Enkele
ogenblikken lagen zij daar zo, toen een plotselinge
stuiptrekking door het grote lichaam aan zijn zijde Tarzan's
aandacht trok. Tot zijn grote verbazing bemerkte hij, dat
het dier dood was. Zijn scherp mes had de kwetsbare plek in
het verhemelte van het dier geraakt.
54. Tarzan kroop eens rond in het
onderaadse gewelf. Hij zag, dat hij gevangen was in een
ruimte onder de grond, groot genoeg om een dozijn van deze
vreselijke dieren te kunnen bevatten. Hij begreep, dat hij
in een verborgen nest onder de zandbank van de rivier was en
ongetwijfeld was de enige kans op ontsnapping door de
opening onder water. Kon hij de oppervlakte van het water
bereiken? Er waren verschillende bochten en kronkelingen in
de doorgang. Of wat meer te vrezen was, zou hij een der
andere vreselijke bewoners op zijn tocht tegenkomen? Maar,
er was geen keus en terwijl hij zijn longen vol zoog, dook
Tarzan van de Apen in het donkere water van het hol. Het
been, dat de krokodil beet had gehad, was lelijk
opengescheurd, maar het was niet gebroken, ook de spieren
waren niet doorgebeten, doch het gebruik van het been deed
hem veel pijn. Spoedig kon hij zwemmen en ging de doorgang
uit. Deze liep naar boven en kwam tenslotte op de bodem van
de rivier uit. Toen de aapman de oppervlakte van de rivier
bereikte, zag hij de koppen van twee grote krokodillen op
korte afstand van zich verwijderd. Ze kwamen snel naar hem
toe en met bovenmenselijke inspanning greep Tarzan een van
de overhangende takken van een boom vlak aan de kant van de
rivier. Hij was geen moment te vroeg, want nauwelijks had
hij zichzelf in veiligheid gebracht of hij zag de twee
geopende muilen vlak onder zich.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.