home

De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs


(21)



61. Rokoff's hulpkreten vervulden de lucht. Bevend stond hij als verlamd voor de vreselijke dood, die hem naderde. Tarzan deed een stap in de richting van den Rus, al zijn gedachten gericht op wraak. Eindelijk had hij den moordenaar van zijn zoon in zijn macht. Hem was het recht der wrake. Deze maal zou niemand hem tegen kunnen houden. Onheilspellend als een dier tegenover zijn prooi, kromden zijn vingers zich krampachtig, toen hij hem naderde. Opeens bemerkte hij, dat Sheeta naar voren sloop en hem het voorwerp van zijn haat wilde ontrukken. Hij sprak scherp tegen de panter, die een ogenblik stil hield. Dat ogenblik benutte de Rus en vluchtte naar de brug. Achter hem kwam Sheeta, de panter, niet luisterend naar de waarschuwende stem van zijn meester. Tarzan liep achter de twee aan, toen hij een aanraking op zijn arm voelde en zich omdraaiend zag hij Jane naast zich. "Blijf bij me", fluisterde zij, "ik ben bang". Tarzan keek achter haar. Daar stonden de grote apen van Akoet. De tanden ontbloot, als gereed tot de aanval, keken sommigen naar de jonge vrouw. De aapman zond hen terug. Hij was vergeten, dat dit slechts beesten waren, niet in staat zijn vrienden van zijn vijanden te onderscheiden. Hun wilde natuur was bovengekomen tijdens het gevecht met matrozen en alle vlees was voor hen nu begerenswaardig. Tarzan keerde zich weer naar den Rus, verdrietig, dat hij zich nu zelf niet wreken kon, tenzij de man aan Sheeta zou kunnen ontkomen. Maar toen hij keek, zag hij, dat er geen hoop meer was. De man had het einde van de brug bereikt en daar stond hij met wijd open ogen naar het dier te staren, dat langzaam naar hem toekwam met nijdig gegrom.




62. Rokoff stond als verlamd, zijn ogen puilden uit hun kassen, zijn mond viel open en het koude zweet brak hem uit. Achter zich had hij op het dek enige grote apen gezien, zodat hij naar die kant niet kon vluchten. Een andere aap klom over de railing in de richting van den Rus, terwijl voor hem de panter naderbij sloop. Rokoff durfde zich niet te bewegen. Zijn knieën knikten. Met gebroken stem uitte hij een onderdrukte kreet. Op dat ogenblik sprong Sheeta op hem af en greep hem in zijn borst. Toen de Rus viel, keerde Jane zich verschrikt om. Maar een koude, minachtende trek kwam op het gelaat van Tarzan. Eindelijk was hij gewroken. De Rus was voor al zijn misdaden gestraft in deze ogenblikken van zijn vreselijk einde. Toen Tarzan na enkele minuten trachtte het lichaam van Rokoff aan de klauwen van de panter te ontrukken, rees de grote kat brommend op en blies zelfs tegen den meester, dien hij liefhad, zodat Tarzan verplicht was zijn voornemen te laten varen, liever dan zijn eigen junglevriend te doden. Behalve Paulvitch, de rechterhand van Rokoff, waren alle handlangers ingerekend. Vier zaten er in de gevangenis van de "Kinsaid" en de rest lag in boeien. Die nacht kroop Sheeta, de panter over de brug. In de tropische maannacht deed het gebrul van het grote dier, de overwinnaar van Tarzans aartsvijand, de gevangenen het bloed in de aderen stollen, terwijl zij door het raam van hun cel naar buiten staarden.




63. Met de nog in leven zijnde mannen liet Tarzan de "Kinsaid' onder stoom brengen en met behulp van den stuurman was hij van plan koers te zetten naar het Jungle-eiland. De volgende morgen kwam er een hevige storm uit het Westen opzetten, waardoor zij verplicht waren dagen achtereen aan de oever van de riviermond voor anker te blijven. Overdag wandelde de troep op het dek zonder angst aan te jagen, want zij hadden van Tarzan en Mugambi geleerd, dat zij niemand aan boord kwaad mochten doen. 's Nachts zaten zij in het vooronder. Tarzans vreugde kende geen grenzen, toen hij van zijn vrouw vernam, dat de kleine jongen, die in het dorp van M'ganwazam begraven lag, hun eigen kind niet was. Het leek hun nu waarschijnlijk, dat hun kleine Jack nooit aan boord van de "Kinsaid" was gebracht, aangezien de trouwe Zweed immers gezegd had, dat er geen ander kind aan boord was geweest, sinds ze uit Dover vertrokken waren. Terwijl Jane en Tarzan op het dek van de "Kinsaid" elkaar hun avonturen vertelden, werden zij bespied door een verborgen wachter op de kust, die een plan beraamde, waardoor hij het vertrek van Lord en Lady Greystoke zou kunnen verijdelen en waarbij hij tegelijkertijd zijn wraak kon koelen. Deze man was Paulvitch, dorstend naar wraak. Hij had kans gezien de "Kinsaid" te verlaten tijdens de bloedige strijd. Te middernacht, toen de stilte deed vermoeden, dat iedereen aan boord sliep, nam hij zijn kans waar, ongezien langszijde van het schip te komen. Hier hield hij stil, bevend van zenuwachtige opgewondenheid. Doch er kwam geen geluid van boven. Ah! Als hij zijn handen kon klemmen om een zeker klein houten kistje, verborgen in de hut.

 





vorige volgende


De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.