De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(22)
64. Zacht werkte Paulvitch zich
voorwaarts, totdat de lijnen van de boegspriet zich vlak
boven hem bevonden. Hij kon ze juist bereiken. Zijn kano
vast te maken was het werk van een ogenblik, daarna hees hij
zich aan boord. Een ogenblik later liep hij zachtjes op het
dek. Geen teken van leven was er aan dek te bespeuren. Hij
kroop naar het voorste gedeelte, waar ook alles stil was. De
gedachte aan de vreselijke horde, die het schip huisvestte,
deed hem huiveren, maar zijn wraaklust was zo groot, dat hij
zijn angst overwon en zijn weg zocht naar de hut. Terwijl
hij de deur achter zich afsloot, had zijn gezicht een grijns
van boosaardige voldoening. Hij stak de lantaarn aan, die
van de zoldering neerhing, toen dook hij onder de tafel. Een
ogenblik later kwam hij weer uit zijn schuilplaats te
voorschijn met het voorwerp, dat hij gezocht had. Hij hield
een zwart kistje bij het lamplicht, terwijl hij het deksel
opende. In het kistje zat een mechanisme verbonden aan het
uurwerk van een kleine klok en een kleine batterij in een
andere afdeeling, gevuld met kruit. Op de bodem van het
kistje lag een sleutel. Paulvitch nam deze er uit, stak hem
in de klok en draafde de veer op. Al die tijd luisterde hij
aandachtig, doch dit werkje werd door niets onderbroken.
Terwijl hij de wijzer op een zekere tijd zette, deed hij het
kistje weer dicht en zette het weer op zijn verborgen
plaats.
65. Na de helse machine weer verborgen
te hebben, deed Paulvitch de lamp uit en ging de hut uit.
Hij liep naar zijn vroegere slaapplaats en zocht de paar
dingen, die van hem waren, haastig bij elkaar, liep het dek
over en kwam zonder enig geluid te maken weer in zijn kano.
Enkele minuten later paddelde hij naar de kust, beschermd
door de duisternis van de nacht in het oerwoud, terwijl hij
zichzelf gelukwenste met het welslagen van zijn onderneming.
Als hij slechts even geweten had, wat hem in de lange jaren,
die voor hem lagen, voor vreselijks te wachten stond in de
jungle, waar hij zijn verder leven zou moeten slijten, dan
zou hij een zekere dood op de open zee verkozen hebben boven
dit gruwelijke leven. Doch op dit ogenblik waren zijn
gedachten bezig met zijn ongelooflijke triomf en met zijn
vroeger leven in Oud-Rusland, waar hij in de gevangenis had
gezeten, omdat hij helse machines had geconstrueerd als die,
waarmede hij de "Kinsaid" wilde vernietigen. Jaren geleden,
onder het bewind van den czaar in zijn vaderland, was
Paulvitch een vooraanstaand lid geweest van de gevreesde
Nihilistenbende. In het oude St. Petersburg had hij geleerd
en ook in practijk gebracht, hoe deze dodelijke machines
gemaakt werden, die zo dikwijls naar leden van de gehate
hogere klassen werden geworpen. Om uit Siberië te ontsnappen
had hij zich tenslotte bij de bende van Rokoff aangesloten,
die van plan was het kind van Tarzan te ontvoeren, waarvoor
hem goud zou worden betaald. Gedurende de lange reis langs
de kust van Afrika had hij in zijn vrije tijd een helse
machine gemaakt, die binnen enkele seconden iedere vijand
aan boord van de "Kinsaid" kon vernietigen. Paulvitch
grijnsde bij het vooruitzicht hoe het schip de lucht in zou
vliegen.
66. In de hut, die door den Rus
bewoond geweest was, tikte het kleine mechanisme verder en
verder in zijn kistje, dat voor de niets kwaads vermoedende
slapers de naderende wraak van de laatste vijanden van
Tarzan inhield. Tik... tik... tik... met grote regelmaat
klonk het eentonige geluid. Elke seconde kwam de wijzer
dichter bij het doel. Even na het aanbreken van de dag stond
Tarzan op het dek en keek naar de weersgesteldheid. De wind
was gaan liggen. De hemel was onbewolkt. Alles scheen
uitstekend geschikt om de terugweg naar het Jungle-eiland te
ondernemen, waar de dieren zouden worden heengebracht. En
dan — huiswaarts! De aapman wekte de bemanning en gaf orders
om de "Kinsaid" zo spoedig mogelijk te laten vertrekken. De
overgebleven leden der bemanning, veilig door de verzekering
van Lord Greystoke, dat hij hen niet aan de justitie zou
uitleveren, omdat zij lid waren geweest van de bende van
Rokoff, haastten zich hun werkzaamheden te verrichten. De
dieren, die vrij over het schip rondliepen, joegen de
bemanning wel een beetje angst aan, want deze wist maar al
te goed, waartoe deze beesten in staat waren. Onder het
waakzame oog van Mugambi echter waren zowel Sheeta als de
apen rustig en deden niemand kwaad. Eindelijk voer de
"Kinsaid" de mond van de Ugambi-rivier uit en kwam in de
Atlantise Oceaan terecht... In de hut kroop de hand des
doods langzaam naar het uur, dat Paulvitch vastgesteld had,
daarna zou het tikkend mechanisme voor altijd zwijgen.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.