De Wilde Beesten van Tarzan
door Edgar Rice Burroughs
(23)
67. Tarzan en Jane keken naar de
verdwijnende kustlijn en voor het eerst verliet de aapman
zijn geboorteland zonder enig gevoel van spijt. Geen schip,
dat de zeven zeeën bevaren had, kon hem nu vlug genoeg van
Afrika wegvoeren. In zijn verlangen om zijn zoon te gaan
zoeken vond hij, dat de snelheid van de "Kinsaid" veel van
die van een slak had. Doch de snelheid van het schip was
groot, al scheen het ook stil te liggen en al spoedig kwam
het lage heuvelland van het Jungle-eiland aan de Westerkim
in zicht. Jane en Tarzan stonden op de brug uit te kijken,
terwijl de mannen aan het voordek stonden. De dieren hadden
een plaatsje gezocht in de schaduw op het dek, waar zij
lagen te slapen. Alles was rustig en vredig aan boord en op
het water. Doch opeens, zonder enige waarschuwing vloog de
wand van de hut de lucht in; een wolk zwarte rook kwam ver
boven de "Kinsaid" uit en er volgde een vreselijke
ontploffing, die het hele schip deed trillen. Er brak
dadelijk een ware paniek op het dek uit. De apen van Akoet,
geschrokken door het geluid renden angstig hen een weer.
Sheeta liep hier en daar en brulde van angst, zodat de
mannen van de "Kinsaid" de koude rillingen langs hun rug
voelden gaan. Mugambi zat ook te beven. Alleen Tarzan van de
Apen en zijn vrouw behielden hun tegenwoordigheid van geest.
Onmiddellijk ging Tarzan naar de apen, stelde hen gerust,
sprak tot hen en streelde hun harige lichamen, terwijl hij
hen verzekerde, dat er geen onmiddellijk gevaar meer was.
68. Bij het onderzoek van het wrak van
de "Kinsaid" bleek, dat het grootste gevaar nu lag in het
vuur, want de vlammen lekten hongerig aan het versplinterde
hout van de verwoeste hut en hadden reeds hun weg gevonden
over het benedendek. Als ook een wonder werd niemand gewond
of gedood bij de ramp, waarvan de oorzaak voor eeuwig een
geheim zou blijven. Terwijl de vlammen oplaaiden, scheen het
Tarzan toe, dat, wat ook de explosie veroorzaakt mocht
hebben, er een licht ontvlambare substantie over het
houtwerk was uitgespreid. Het water, dat alle handen
aangaven, scheen eerder het vuur aan te wakkeren dan te
blussen. Vijftien minuten na de explosie stegen er dikke,
zwarte rookwolken op uit het ten ondergang gedoemde schip en
de vlammen bereikten de machinekamer. Het schip ging niet
langer voorwaarts naar de kust. "Het is nutteloos langer aan
boord te blijven", zei Tarzan tegen zijn metgezellen. "Het
is niet uitgesloten, dat er nog meer explosies zullen
volgen. We kunnen het schip niet redden. Het veiligst is, de
reddingsboten te strijken, zonder verder tijd te verliezen
en naar land te roeien". Er zat niets anders op. Er was geen
tijd zelfs hun weinige bezittingen te redden. Twee boten
werden op de woelige zee gestreken en de landing had zonder
ongevallen plaats. Toen de boten het strand naderden, roken
de verlangende en begerige dieren van Tarzan de bekende
lucht van hun geboorteland; nauwelijks hadden de kielen der
boten het zand geraakt, of Sheeta en de Apen van Akoet
sprongen uit de boter en renden als gekken de jungle in.
69. Treurig bracht Tarzan de apen met
Sheeta terug naar de jungle. De aapman keek verdrietig toen
hij hen de vrijheid gaf. "Vaarwel mij vrienden", mompelde
hij. "Jullie bent goede en hartelijke kameraden geweest en
ik zal jullie missen". "Zullen zij niet terugkomen?" vroeg
Jane naast hem staande. "Mogelijk, maar misschien ook niet",
antwoordde de aapman. "Ik zou niet weten, wat ik van hen zou
kunnen verlangen". "Kijk", vervolgde hij, "ze zijn ziek
geweest van de rust sinds ze gedwongen waren verschillende
menselijke eigenschappen in zich op te nemen. Alleen Mugambi
en ik werkten minder op hen, want hij en ik zijn tenslotte
maar half mens. Jij bijvoorbeeld en de bemanning zijn veel
te beschaafd voor mijn beesten. Zij vluchten voor jou.
Mogelijk, dat zij bemerken, dat zij niet op zichzelf kunnen
vertrouwen bij het zoeken naar goed voedsel in de omtrek".
Jane lachte. "Ik denk, dat ze jou ontvluchten. Als kleine
kinderen zijn ze blij aan de vaderlijke tucht te kunnen
ontsnappen. Ik hoop, dat als zij terugkomen, het niet in de
nacht zal zijn!" Twee uur na de landing stonden de mensen
naar het brandende schip te kijken, dat ze het op tijd
verlaten hadden. Want over het water heen hoorden zij het
geluid van een tweede ontploffing. De "Kinsaid" brak bijna
vlak daarna in tweeën en zonk binnen enkele minuten voor hun
ogen in de diepte. Ze wisten, dat de tweede ontploffing van
de ketel was gekomen, maar wat de oorzaak van de eerste
explosie was geweest konden zij niet nagaan. En Paulvitch,
de enige, die dit raadsel had kunnen oplossen, zag van ver
weg op de kust eveneens het schip zinken en meende, dat zijn
wraak gekoeld was.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.