home

Tarzan van de Apen
door Edgar Rice Burroughs

(16)


46. Jane had het gevoel, dat zij als een gevangene werd weggevoerd. Wanhopig vocht zij, maar de sterke armen van Tarzan hielden haar nog steviger vast. Eens keek hij in haar ogen en glimlachte. Het gezicht boven het hare was van buitengewone schoonheid. Plotseling klom hij in de bomen en hoog boven de aarde legde hij vele mijlen met haar af. Eindelijk kwamen zij op de plaats van bestemming. Met zijn sterke armen zette Tarzan haar zachtjes op het groene mos. Ze keek naar zijn mooie figuur, de lijnen van zijn hoofd en brede schouders. Ze begreep, dat zijn bedoeling niet slecht of wreed kon zijn. Met een kreet sprong Tarzan in de bomen en verdween. Had hij haar nu alleen in het oerwoud achtergelaten? Zij hoorde een ritselend geluid, daar stond Tarzan weer, zijn armen vol heerlijke, rijpe vruchten. Hij streek over haar haar en trachtte het haar gemakkelijk te maken. De uren, die nu volgden brachten haar dichter bij dit vreemde, wilde wezen. Zij was verwonderd — en daarna lachte zij.... een stille lach. Zij wees Tarzan op het voedsel. Zwijgend aten ze samen. Hij maakte daarna een kleine hut van takken en bladeren en deed daarna het enige, wat hij kon doen om Jane gerust te stellen, hij gaf haar zijn mes — en verzocht haar met gebaren te gaan slapen. Zij ging de hut binnen, terwijl Tarzan zich buiten voor de ingang uitstrekte.




47. De opgaande zon vond hen daar nog in diepe rust. Bewondering en dankbaarheid stegen op in Janes hart, ofschoon ze in een vreselijk gevaar had verkeerd, was zij ongedeerd. Ze liep naar de ingang en het lenige lichaam van Tarzan sprong van een tak naar beneden, zijn gelaat verhelderd door een vriendelijke glimlach. Janes hart begon harder te kloppen. Ze begreep het niet. Het prachtige medaillon met diamanten bezet, dat Tarzan om zijn hals droeg, wekte Janes nieuwsgierigheid op. Ze wees er naar en Tarzan gaf het haar. Nadat zij het medaillon geopend had, zag zij de beeltenissen van Lord en Lady Greystoke. Zij veronderstelde, dat dit wilde schepsel eenvoudig het medaillon in de hut gevonden had. Maar zij kon het idee niet van zich afzetten, dat er een grote gelijkenis bestond tussen Lord Greystoke en deze bosgod. Tarzan deed de ketting om haar hals. Zij protesteerde en wilde het hem teruggeven, maar hij hield zacht haar handen vast. Tarzan beduidde haar nu, dat zij hem moest volgen. Haar voorgaande zocht hij zijn weg door de wildernis. De zon ging bijna onder, toen ze bij een open plek kwamen. Tarzan schoof het hoge gras uit elkaar. Daar stond de hut. Hij keerde zich om en wilde weggaan, maar zij sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem. "Ik houd van je," fluisterde zij, "Ik zal op je blijven wachten — altijd."




48. De kleine expeditie op zoek naar Jane koos met veel moeite haar weg door de wildernis. Luitenant d'Arnot was de leider en liep een honderd meter vooruit. Plotseling rezen er zes zwarte krijgers voor hem op. Hij gaf een waarschuwende kreet, maar vóórdat hij zijn revolver kon pakken, was hij het oerwoud ingesleept. De matrozen hadden de waarschuwingskreet gehoord en renden naar de officier toe. Een regen van pijlen werd op hen afgeschoten. Ze beantwoordden deze met hun geweren en schoten op hun verborgen vijanden. Na een hevig handgemeen, waarbij vele doden vielen, vluchtten de inboorlingen en namen luitenant d'Arnot mee naar hun dorp. Toen ze daar aankwamen liep een grote menigte hen tegemoet. Daarna begon voor de Franse officier een van de vreselijkste beproevingen, die een mens kan ondergaan, de ontvangst van een blanke gevangene in een dorp van Afrikaanse kannibalen. Zij vielen op hem aan, sloegen hem, trokken hem de kleren van het lichaam. d'Arnot werd stevig vastgebonden aan een grote paal. De vrouwen rammelden met potten en vulden deze met water; anderen legden een rij vuren aan. Hij wachtte op hen, half bewusteloos van de pijn, maar geen kreet liet hij horen. Nu begonnen de wilden de dodendans rondom hun slachtoffer, nauwer en nauwer sloot zich de kring om hem. Hij zag de wrede gezichten, in helle kleuren beschilderd, de glimmende naakte lichamen, de angstwekkende speren. Eén speer raakte hem, toen weer een en nog een. Hij voelde, dat het bloed uit zijn wonden vloeide..., hij zette de tanden op elkaar.... hij wilde de wilden laten zien, hoe een officier stierf.... Opeens hielden zij op....bleven staan, alsof ze uit steen gehouwen waren.





De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.