Tarzan van de Apen
door Edgar Rice Burroughs
(17)
49. Tarzan van de Apen had geen
verklaring nodig voor die verre schoten. Met geweldige
snelheid slingerde hij zich door de bomen, recht op het
negerdorp af. Mensen, mensen van zijn eigen ras, liepen de
kans te worden gedood. En hij spoedde zich voort. Daar kreeg
hij een glimp van het feest te zien! Ah — hij was nog niet
te laat! De dodelijke pijl was nog niet afgeschoten. Van de
dichtstbijzijnde boom zwaaide Tarzan zijn lasso. Opeens
klonk boven het geschreeuw van de halfdolle wilden uit de
vreselijke kreet van de aapmens. Het touw zwaaide boven hun
zwarte hoofden. Een van de mannen sloeg vechtend en
schreeuwend achterover en werd naar de bomen getrokken, de
lucht in en verdween tussen de bladeren. De zwarten
schreeuwden van angst en renden als bezetenen naar hun
hutten, d'Arnot bleef alleen. Nu kwam er uit de bomen een
gekraak en de zwarte kwam spartelend op de aarde terecht,
doch bleef liggen, waar hij neergevallen was. Onmiddellijk
daarachter kwam een blank lichaam, en sprong recht naar
beneden. d'Arnot zag een jonge reus, die vlug naar hem toe
kwam.... weer een ander schepsel, dat hem zonder twijfel
kwaad wilde doen. Zonder een woord sneed Tarzan van de Apen
de banden door, die de Fransman vasthielden. Zwak van het
bloedverlies en de beleefde verschrikkingen zou hij gevallen
zijn, als niet een sterke arm hem opgevangen had. Hij
voelde, dat hij van de grond werd opgetild, daarna had hij
het gevoel, dat hij vloog, doch hij verloor al spoedig het
bewustzijn.
50. Toen d'Arnot weer bij bewustzijn
kwam, lag hij in een kleine hut van bladeren. Spoedig
herinnerde hij zich het gebeurde weer, de vreemde blanke
gestalte, die hem had weggedragen. Welk lot wachtte hem nu?
Buiten de hut zag hij de neergehurkte gestalte van een mens.
Hij riep zacht. De man kroop naar binnen, d'Arnot sprak
tegen hem in het Frans, daarna in het Engels, maar hij
schudde het hoofd. Nadat hij de wonden van d'Arnot
onderzocht had, verdween hij, kwam terug met vruchten,
water, stukken gladde boombast en een potlood. Naast d'Arnot
hurkend schreef hij en overhandigde de boodschap aan de
Fransman. d'Arnot las met verbazing: "Ik ben Tarzan van de
Apen. Wie bent U?" d'Arnot schreef nu in het Engels een en
ander over zichzelf. Aldus zich verstaanbaar makend, vernam
hij de geschiedenis van het gevecht en hoorde dat Jane
veilig was. Drie dagen was hij buiten kennis geweest. Tarzan
was bang hem alleen te laten. Dagen daarna zat d'Arnot, heel
zwak, maar aan de beterende hand met Tarzan te praten,
althans zij trachtten elkaar te begrijpen door middel van
het stuk boomschors. Hij schreef: "Hoe kan ik u ooit
vergelden?" Tarzan antwoordde: "Leer mij de taal van de
mensen spreken." Langzaam leerde d'Arnot hem Frans spreken.
Tarzan was een ijverig leerling. Spoedig vroeg Tarzan aan
d'Arnot of hij zich sterk genoeg voelde om naar de hut
teruggebracht te worden. Beiden waren verlangend om te gaan,
om Jane weer te zien. d'Arnot schreef: "Je kunt me toch over
die hele afstand niet dragen." "Dat is gemakkelijk," lachte
Tarzan. En zo begaven zij zich op weg. Tegen het midden van
de dag kwamen ze aan, maar de hut was verlaten.
51. De mannen keerden zich om en keken
elkaar aan. d'Arnot wist, dat zijn mensen hem dood waanden,
maar Tarzan dacht slechts aan het meisje, waar hij van
hield. Hij was zo bedroefd, dat hij besloot terug te gaan
naar de wildernis en zich weer bij zijn troep aan te
sluiten. Terwijl Tarzan daar nog over stond te denken, ging
d'Arnot de hut binnen en zag, dat er velerlei voorwerpen
waren achtergelaten. Er waren ook twee briefjes bij aan
Tarzan van de Apen geadresseerd. Een van de briefjes, door
een vrouwenhand geschreven, was dichtgelakt. Hij liep naar
de deur, doch zag Tarzan nergens. Hij riep hem, maar kreeg
geen antwoord. Alleen gelaten in de wildernis voelde d'Arnot
zo dapper als hij was, zich bevreesd. Hij sloot de deur van
de hut.... Ver naar het Oosten haastte Tarzan zich terug
naar zijn troep.... Maar hij kon zijn geweten het zwijgen
niet opleggen. Hoe kon hij iemand van zijn eigen volk aan
zijn lot overlaten? d'Arnot las de ongelakte brief aan
Tarzan en vernam daaruit, hoe ze op hem hadden gewacht, maar
dit wachten tenslotte wanhopig hadden opgegeven. Zij hadden
allerlei geschenken voor hem achtergelaten, als bewijs van
hun eeuwige dankbaarheid voor zijn hulp en eindigden de
brief: "Binnen een uur gaan wij onder zeil en keren nooit
meer terug. d'Arnot begroef zijn hoofd in de handen en
snikte het uit. Een uur later, wat kalmer geworden, stond
hij op en luisterde. Er was iemand aan de deur.... die
binnen probeerde te komen.... de duisternis viel.... zijn
haren rezen te berge.... hij greep een geladen geweer.... en
haalde door een kier mikkend, de haan over.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.