home

Tarzan en de Verboden Stad
door Edgar Rice Burroughs

(11)
 


31. Met de snelheid van den wind spoedt Tarzan van de Apen zich door de boomen voort, in de richting van het doordringende geluid van de tam-tams. Ieder oogenblik vreest hij de laatste tonen te zullen hooren, het sein, om het slachtoffer te dooden...... Arme Helen, terwijl ze aan een paal gebonden staat, kijkt ze met verschrikte oogen naar het wilde schouwspel. De gillende vrouwen, de dansende krijgers, de gloed van de vuren lijken haar een vreeselijke nachtmerrie toe. Maar opeens beseft ze de bittere werkelijkheid van haar toestand. Een der wilden springt uit de rij der dansers. Waarschijnlijk is hij uitverkoren om haar te dooden, hij komt naar haar toe en licht zijn speer op. Dan drukt hij de punt ervan in haar arm, juist diep genoeg om een bloedende wond te veroorzaken. Op het gezicht van het bloed van hun slachtoffer worden de kannibalen nog wilder. De drums klinken nog heftiger en de dansers springen steeds wilder in het rond. En uit de menigte klinkt de kreet: "Dooden! Dooden! Nu!" De uitverkoren krijger komt weer naar voren om zijn speer in het hart van Helen te steken.



32. Tarzan komt aangerend door de boomen, die over de straten van het Mpingoedorp, hun takken uitspreiden en bevindt zich even later in den eeuwenouden reus, die vlak boven het vreeselijke schouwspel staat. Tarzan ziet Helen vastgebonden aan den paal en eveneens den wilde, die juist zijn speer in haar hart wil planten. Het meisje sluit haar oogen. Het einde nadert. Zij prevelt een stil gebed en wacht. Er is geweldige spanning onder de wilde horde, een voelbare stilte, slechts verbroken door het sinister geluid van de tam-tams. De oogen van de kannibalen zijn alle gericht op het slachtoffer. De spieren van dengene, die toe moet steken, spannen zich. Dan opeens schiet er heel geheimzinnig een pijl van boven recht in het hart van den man. Hij valt dood neer. De opschudding onder de kannibalen is groot. Enkele vrouwen beginnen te gillen van angst. Helen opent haar oogen. Ze ziet den dooden krijger aan haar voeten liggen. Is dit een teeken, dat ze gespaard zal worden? Neen! Daar komt reeds een andere wilde met zijn lange speer naar haar toe, om het onderbroken werk van zijn dooden kameraad voort te zetten.



33. Schreeuwend kruipt de wilde krijger naar Helen toe, om zijn lange speer in haar hart te steken. Hoog in den boom erboven rekt Tarzan zich in zijn volle lengte uit en terwijl hij naar Goro, de maan kijkt, uit hij den vreeselijken kreet der menschapen. Op het hooren van dezen bloeddorstigen schreeuw houdt de kruipende wilde stil. De anderen, hevig geschrokken, vluchten weg bij dit ontzettende geluid. Dan spreekt Tarzan: "De boschgeest komt de blanke mem-sahib halen!" De aapman springt op den grond, terwijl hij hoopt, den zwarten voldoenden schrik te hebben aangejaagd, om de enkele seconden, die hij noodig heeft, om Helen te bevrijden, veilig te zijn. Maar hij heeft niet gerekend op den moed van Chemungo, den zoon van Mpingoe, die reeds met zijn groote speer klaar staat. "Chemungo is niet bang", schreeuwt de zwarte en springt naar voren met opgeheven speer. Dan doet Tarzan iets vreemds. Hij heeft de touwen van Helen losgesneden en steekt zijn mes weer in het foudraal klaar om Chemungo met bloote handen en ongewapend te ontmoeten.





De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.