Tarzan en de Verboden Stad
door Edgar Rice Burroughs
(11)
31. Met de snelheid van den wind
spoedt Tarzan van de Apen zich door de boomen voort, in de
richting van het doordringende geluid van de tam-tams. Ieder
oogenblik vreest hij de laatste tonen te zullen hooren, het
sein, om het slachtoffer te dooden...... Arme Helen, terwijl
ze aan een paal gebonden staat, kijkt ze met verschrikte
oogen naar het wilde schouwspel. De gillende vrouwen, de
dansende krijgers, de gloed van de vuren lijken haar een
vreeselijke nachtmerrie toe. Maar opeens beseft ze de
bittere werkelijkheid van haar toestand. Een der wilden
springt uit de rij der dansers. Waarschijnlijk is hij
uitverkoren om haar te dooden, hij komt naar haar toe en
licht zijn speer op. Dan drukt hij de punt ervan in haar
arm, juist diep genoeg om een bloedende wond te veroorzaken.
Op het gezicht van het bloed van hun slachtoffer worden de
kannibalen nog wilder. De drums klinken nog heftiger en de
dansers springen steeds wilder in het rond. En uit de
menigte klinkt de kreet: "Dooden! Dooden! Nu!" De
uitverkoren krijger komt weer naar voren om zijn speer in
het hart van Helen te steken.
32. Tarzan komt aangerend door de
boomen, die over de straten van het Mpingoedorp, hun takken
uitspreiden en bevindt zich even later in den eeuwenouden
reus, die vlak boven het vreeselijke schouwspel staat.
Tarzan ziet Helen vastgebonden aan den paal en eveneens den
wilde, die juist zijn speer in haar hart wil planten. Het
meisje sluit haar oogen. Het einde nadert. Zij prevelt een
stil gebed en wacht. Er is geweldige spanning onder de wilde
horde, een voelbare stilte, slechts verbroken door het
sinister geluid van de tam-tams. De oogen van de kannibalen
zijn alle gericht op het slachtoffer. De spieren van
dengene, die toe moet steken, spannen zich. Dan opeens
schiet er heel geheimzinnig een pijl van boven recht in het
hart van den man. Hij valt dood neer. De opschudding onder
de kannibalen is groot. Enkele vrouwen beginnen te gillen
van angst. Helen opent haar oogen. Ze ziet den dooden
krijger aan haar voeten liggen. Is dit een teeken, dat ze
gespaard zal worden? Neen! Daar komt reeds een andere wilde
met zijn lange speer naar haar toe, om het onderbroken werk
van zijn dooden kameraad voort te zetten.
33. Schreeuwend kruipt de wilde
krijger naar Helen toe, om zijn lange speer in haar hart te
steken. Hoog in den boom erboven rekt Tarzan zich in zijn
volle lengte uit en terwijl hij naar Goro, de maan kijkt,
uit hij den vreeselijken kreet der menschapen. Op het hooren
van dezen bloeddorstigen schreeuw houdt de kruipende wilde
stil. De anderen, hevig geschrokken, vluchten weg bij dit
ontzettende geluid. Dan spreekt Tarzan: "De boschgeest komt
de blanke mem-sahib halen!" De aapman springt op den grond,
terwijl hij hoopt, den zwarten voldoenden schrik te hebben
aangejaagd, om de enkele seconden, die hij noodig heeft, om
Helen te bevrijden, veilig te zijn. Maar hij heeft niet
gerekend op den moed van Chemungo, den zoon van Mpingoe, die
reeds met zijn groote speer klaar staat. "Chemungo is niet
bang", schreeuwt de zwarte en springt naar voren met
opgeheven speer. Dan doet Tarzan iets vreemds. Hij heeft de
touwen van Helen losgesneden en steekt zijn mes weer in het
foudraal klaar om Chemungo met bloote handen en ongewapend
te ontmoeten.
De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.